Μια νεαρή δεκαοχτούρα εδώ και μήνες εμπιστεύτηκε το μπαλκόνι
του σπιτιού μας και έφτιαξε τη φωλιά της στην πάνω-πάνω διχάλα του γέρο-Μπέντζαμιν. Εκεί άρχισε να κλώθει το ένα και μοναδικό αυγουλάκι της απ’ τις
αρχές του Απρίλη, όμως οι καιρικές συνθήκες--κυρίως ο αέρας--δεν επέτρεψαν στο
πρώτο της μικρό να επιβιώσει. Για
δέκα μέρες εξαφανίστηκε η δεκαοχτούρα, είπα πως δεν θα τη ματαδώ. Όμως, μόλις πριν τρεις εβδομάδες, επέστρεψε στη
φωλιά, γέννησε δυο αυγουλάκια και σαν στοργική μανούλα δεν τ' άφησε ούτε λεπτό
απροστάτευτα. Τα κλώσησε δώδεκα ημέρες ακριβώς. Και τη δέκατη τρίτη πρόβαλαν από τ' αυγά τα δυο
μικρά της. Μικρούλικα, ασκημούλικα, ανήμπορα και άπτερα σχεδόν.
Εδώ και πέντε μέρες, τ’ αφήνει μόνα η μάνα τους κατά διαστήματα και όταν
επιστρέφει έχει πάντα το κάτι τι στο ράμφος της να τους προσφέρει. Απόψε δεν επέστρεψε. Ανήσυχα περίμεναν τα μικρά μέχρι να δύσει ο
ήλιος. Σαν έπεσε το σκοτάδι κούρνιασαν
πλάι-πλάι κι αποκοιμήθηκαν.
Αχ και να ξαναγύριζε πρωί-πρωί η μάνα τους! Είναι
πολύ μικρά για να τα καταφέρουν χωρίς εκείνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου